yurd

is.

1. İnsanın doğulub böyüdüyü yer, məmləkət, ölkə; vətən. Ey kiçik dəmirçi, duyduğun haqdır; Çalış, yurdun üçün özünü göstər. Ə. C.. Həyətimdə safalı bir bağ salacağam mən; Yurdumda bir misilsiz bağban olacağam mən. M. Müş.. Hər məktubun öz dili var; Təravəti, istisi var; Çox məktubun sözlərində; Doğma yurdun tüstüsü var. R. R.. Onlar yeni bir ilham və inam ilə xaraba qalmış yurdlarını abad etməyə başladılar. Ə. M..

2. Yaşayış yeri, ev, ev-eşik, məskən. Yurdundan olmaq (ev-eşiyindən, yaşadığı yerindən məhrum olmaq, avara düşmək). Yurd salmaq – oturmaq, sakin olmaq. Deyirdilər ki, qədimdə <bu kəndə> daş qoyub yurd salan adamın gözəl bir qızı varmış. İ. Hüseynov. // Yaşayış məntəqəsi; kənd, el, oba. Biz düşən yurdun adı Qızılboğaz idi. İ. Ə..

3. Körpə evi, uşaq bağçası mənasında. Səyyahlar fabriki gəzdilər. Burada körpə çocuqlar üçün yurdlar, dispanserlər, sənət məktəbləri . . gördülər. Ç..

4. məc. Bir şeyin çox olduğu yer. Qəhrəmanlar yurdu.

◊ Yurdda qalan məc. – hamıdan geri qalan. <Badam xala:> Yurdda qalan elə səninlə mən imişəm. Kursda arvad nə qədər. . . M. C..